ภรรยาเอ่ยขึ้นกับสามี เธอไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว
ช่วงนี้เขาและเธอมีเรื่องทะเลาะกันบ่อยมาก เรื่องนิดๆหน่อยก็กลายเป็นเรื่องจนได้ ภรรยาไม่อยากให้ลูกๆต้องมีปมด้อยที่เห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกวัน เธอจึงตัดสินใจเอ่ยขึ้นก่อน เพราะยังอยากเหลือความรู้สึกดีๆที่มีต่อสามีไว้ เกรงว่าวันหนึ่งหากความอดทนของเธอหมดสิ้นไป ความรักที่ทีต่อเขาจะกลายเป็นความเกลียดชังและไม่เผาผีกันเหมือนครอบครัวอื่นๆทั่วไป
“เลิกก็เลิกสิ! ในเมื่อมันอยู่ด้วยกันต่อไปไม่ได้ ก็เลิกกันไปเล๊ย!”
สามีเชิดน้ำเสียงขึ้นสูงและมองหน้าภรรยาด้วยสายตาเข้าใจดี
“บ้านนี่ผมก็ยกให้คุณ เงินในบัญชี รถยนต์ ทุกอย่างที่เราสร้างมาด้วยกันผมยกให้คุณกับลูกหมดเลย!”
“อ๊าว! แล้วคุณจะอยู่ยังไงกินยังไง? คุณจะไปอยู่ที่ไหน?”
เธอเอ่ยถามขึ้นด้วยความรู้สึกใจหายวาบ
“รวมถึงตัวผม ผมก็ยกให้คุณด้วย คุณไปไหนผมก็ไปด้วย”
“พร๊วด!” เสียงสำลักน้ำที่ภรรยาเพิ่งหยิบขึ้นดื่มด้วยความกังวลในตัวสามีเมื่อสักครู่นี้พุ่งออกจากปากของเธอเกือบหมดปาก
เธอตัดสินใจเดินไปที่ประตูบ้าน เปิดประตูแล้วเดินออกไป
“จะไปไหน?” สามีเอ่ยถาม
“จะไปจ่ายตลาด ไม่ต้องตามฉันมาละ ฉันไม่เลิกกับคุณแล้ว ขี้เกียจพาคุณไปไหนต่อไหนด้วย!”
อดทน ไม่ใช่เพราะจำใจแต่เป็นเพราะเข้าใจ
โมโห ไม่ใช่เพราะเกลียดแต่เป็นเพราะรัก
ดุด่า ไม่ใช่เพราะดูแคลนแต่เป็นเพราะแคร์
จู้จี้ ไม่ใช่เพราะขี้บ่นแต่เป็นเพราะห่วงใย ฯลฯ
ชีวิตคู่
อย่าเอาแต่เชิดหน้าว่าข้าเก่งว่าข้าเหนือกว่า วันใดขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก
ก้มหัวให้อีกฝ่ายบ้างจะเป็นไรไป เพราะวันใดที่เธอขาดฉันแล้วฉันนั่นแหละที่จะรู้สึก!
