เนื้อคู่ บุพเพนำพา เหตุมาให้เจอ แม้ไม่น่าเจอ
เปรียบเสมือนด้ายชักดึงให้กลายมาเจอกันจนเปรียบดั่งพรหม(กรรม)ลิขิตเขียน การได้มาเจอกันบางที อาจเป็นสัญญาณเตือนการมาของ เจ้ากรรมนายเวรที่จะเข้ามาในรูปแบบคู่ครองคนรักก็เป็นได้บุพเพสันนิวาสมันก็คือเรื่องของการทำบุญร่วมกันมานั่นแหละ คือ คนที่มีบุญวาสนาร่วมกัน เมื่อมาเจอกัน อยู่ด้วยกัน ต่างฝ่ายจะช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ไม่ทิ้งกัน และต่างฝ่ายจะคอยชักจูงอีกฝ่ายไปในทางที่ดีขึ้น
คนเรามีบุญมีกรรมมาแตกต่างกัน ฉะนั้นไม่ใช่ทุกคนที่จะมีเรื่องนี้หรือเกิดด้วยเหตุนี้ แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าคนที่ไม่มีจะต้องเป็นคนดีหรือคนไม่ดีนะ เพราะคนเรามันมีบุญ-กรรมมาต่างกัน บางคนเป็นคู่กรรมกันมาเกิดตัดรอนกันก่อนด้วยบุญ-กรรม ก็ไม่ได้เจอคู่บุญหรอก ถ้ามองเฉพาะในมุมของความรัก บางทีเราอาจจะต้องผ่านใครต่อใครที่ไม่ใช่มาหลายต่อหลายคนก่อนก็ได้กว่าจะได้มาเจอคู่ของเราจริงๆ
เนื้อคู่จึงไม่ได้มีแค่หนึ่ง เพราะเราเวียนว่ายหลายภพชาติ คนที่ถูกใจมากๆ ตั้งแต่แรกพบ ที่เรียกว่าถูกชาตะจึงมีมาก แปลกแต่จริง เรื่องบางเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิต บางทีวิทยาศาสตร์ก็ไม่อาจหาคำตอบที่ชัดเจนให้ได้
อาจเป็น “ความบังเอิญ” หากแต่ในทางพุทธศาสนา “ไม่มีคำว่าบังเอิญ” ทุกสิ่งที่เกิดล้วนมีเหตุทั้งสิ้น และไม่ใช่แค่การพบเจอเนื้อคู่ หากแต่การพบเจอกัน ไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัว ญาติ เพื่อน หัวหน้างาน เพื่อนร่วมงาน ลูกน้อง ครู ลูกศิษย์ สามี ภรรยา หรือแม้แต่ชู้ ล้วนมี “กรรม” เป็นตัวกำหนด ให้แต่ละชีวิตได้มีส่วนมาเชื่อมโยง พบเจอ เป็นมิตร เป็นศั ต รู และเมื่อหมดกรรมต่อกันก็จากกันไป
เนื้อคู่ของเรา พรหมอาจจะลิขิตไว้อีกคนนึง แต่ในชีวิตจริง เราอาจเลือกคบกับอีกคนนึง โดยที่ในอนาคต เราอาจลงเอยกับคนที่เราเลือกคบนี้ ด้วยจิตที่เราเลือกเองและเราตั้งใจไว้ หรืออาจจะผันแปรไปลงเอยกับคนที่พรหมเค้าลิขิตไว้ให้ก็เป็นได้ แต่จุดนี้คงไม่มีใครรู้
แต่ถ้าจะเจาะจงว่า “เหตุ” ที่ทำให้คนเราได้มาพบเจอกันนั้นคืออะไร หากจะหาเหตุผลมารองรับ ก็น่าจะเป็นเรื่องของ “ความเชื่อ” ของแต่ละบุคคลมากกว่า เรื่องราวหลังจากเจอ… “ตัวเรา” นี่แหละที่เป็นผู้กำหนด ซึ่งรายละเอียดในชีวิตของแต่ละคนเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ทุกคนคือ “ตัวเอก” ในชีวิตของตัวเอง ส่วนคนที่พบเจอคือ “ตัวประกอบ”
และไม่ว่าจะเป็นเพราะ “พรหมลิขิต” หรือไม่ก็ตาม ที่ทำให้เราได้เจอใครสักคน ที่ไม่ใช่แค่คู่ครองหรือคนรัก หากเป็นไปได้ก็ทำดีต่อกันไว้ หรือถ้าทำดีต่อกันไม่ได้ ก็แค่อย่าทำชั่วต่อกันก็พอ เพราะชีวิตนั้นแสนสั้น ต่างก็ “เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป” อยู่ที่เราจะฝากอะไรไว้ให้คนเขาพูดถึง
