“รักสิ่งไหน…ย่อมทุกข์เพราะสิ่งนั้น”
เมื่อเรายังรู้สึก นั้นหมายถึงเรายังรัก
เราไม่ยอมปล่อย
ไม่ยอมวาง
ไม่ยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น
เราจึง “กำลังเจ็บ”
เมื่อมีความรัก ก็ต้องยอมรับว่า ต้องมีความพลัดพราก “เป็นธรรมดา”
ถ้าเรามองว่าเป็นธรรมดา เราก็จะไม่ทุกข์
แต่ถ้าเรามองว่าไม่ธรรมดา เราก็จะทุกข์
ทั้งที่เหตุการณ์มันผ่านมานานแล้ว
บางทีมันนานมากจนเราควรได้ “สติ” แต่เรา “ยังขาดสติ”
เพราะ “ใจที่ไม่ยอมอภัย” ไม่วางของเราเอง
ที่เขาทำเราเจ็บ
เราอาจเคยไปทำเขาไว้
เจ็บแค้นเขา โทษเขาที่ทำเราเป็นทุกข์
ทำไมเธอไม่โทษตัวเองบ้าง
ที่ทำร้ายตัวเองซ้ำๆ ให้จมกองทุกข์
ไม่ปล่อยมือจากทุกข์เสียที
คนเรานะทำอะไรไว้?ก็ย่อมได้รับสิ่งนั้น
วันนี้เขาสุข วันหนึ่งเขาย่อมทุกข์
จากผลที่ทำแน่นอน
“สัจธรรมข้อนี้หักล้างไม่ได้”
เพราะมันคือความจริง
ทำบาปควรละอาย มีสติ
เพราะผลกรรมมันน่ากลัว
ยิ่งเขาเจ็บปวด ทุกข์ทรมานมากเท่าใด
ผลกรรมที่ย้อนมาที่เรายิ่งเจ็บปวดมากกว่าร้อยเท่า
ดังนั้นอย่า “ทำชั่ว” เพราะผลมันน่ากลัว
