เคยได้ยินว่าเมื่อ ความรัก ที่มีร่วมกันจบลง ส่วนใหญ่มักมี ฝ่ายหนึ่งที่เริ่มต้นจากศูนย์ มาเป็นรักมากจนยากจะตัดใจ ขณะที่อีกฝ่ายหนึ่ง กลับเริ่มจากร้อย แล้วค่อยๆ หมดใจจนกลายเป็นความรู้สึกที่แสนจืดจาง ในช่วงเวลาที่ต้องเจ็บ เราเฝ้าถามตัวเองว่า จะมีวันไหนที่เราจะสามารถหลุดพ้นจาก ความรู้สึกแบบนี้ไปได้ แต่เชื่อหรือไม่ หลังได้ใช้เวลาทบทวนความรู้สึก และคุณค่าในตัวเอง เราจะข้ามผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ กลายเป็น คนที่ จบความสัมพันธ์ กับเราคนนั้น ที่หันกลับมามอง และได้รู้สึกถึงบางสิ่งในใจตัวเอง
:: เขาจะนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำพลาดไป ::
มีบางสิ่งที่ต้องใช้เวลา และ ประสบการณ์ ถึงจะรับรู้ได้ด้วยตัวเอง บางคน ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการกระทำ ที่ทำมาจนเคยชินได้ เช่น การขึ้นเสียงใส่กันอย่างไม่มีเหตุผล ปิดโทรศัพท์หนีเพราะ เบื่อที่จะพูดคุยเรื่องที่เขามองว่ามันซ้ำซาก อ่านไลน์แต่ไม่ตอบ แล้วอีกหลายการกระทำ ที่กลายเป็นเหตุผลให้เราเลือกเดินจากมา ไม่ช้าก็เร็ว ต้องมีสักวัน ที่เขาจะได้รู้ว่านั่นไม่ใช่เรื่องที่สมควรทำกับใครทั้งนั้น
:: เขาจะนึกถึงสิ่งที่ควรจะให้ (แต่ไม่ได้ให้) ::
คนบางคน เริ่มต้นความสัมพันธ์อย่างงดงาม มีคำพูดดีๆ มอบให้กัน ดูแลกันอย่างดีจนเรารู้สึกผูกพัน และ ยินยอมมอบใจ แต่แล้ววันหนึ่ง สิ่งที่เขาเคยทำให้เหล่านั้นกลับหายไป เหลือแค่เราที่ยังจริงจังกับความสัมพันธ์ที่เลื่อนลอยนั้นอยู่ฝ่ายเดียว
เราอาจนึกย้อนถึงความทุ่มเท และความรักที่จริงจังในครั้งนั้นได้ แต่คงไม่นานนัก เพราะชีวิตเราต้องก้าวต่อไป เพื่อสร้างคุณค่าให้ตัวเอง และเพื่อทุ่มเทให้สิ่งใหม่ๆ ที่จรรโลงใจกว่าในอดีต ขณะที่อีกคนซึ่งเคยได้รับความทุ่มเทจากเรามาตลอด ในวันที่เขาไม่ได้รับสิ่งที่ควรจะได้อย่างที่เคย เขาอาจจะนึกถึงความใส่ใจเก่าๆ ที่เราเคยมอบให้ และนึกทบทวนเงียบๆ ว่าเพราะอะไร วันนั้น เขาจึงหยุดทุ่มเท และปล่อยมือจากเราไป
:: เขาจะนึกได้ว่าสิ่งที่เสียไปมีคุณค่ามากกว่าที่เขาคิด ::
หัวใจเราอาจแหลกสลายไปครั้งหนึ่ง แต่ไม่ใช่เรื่องจำเป็นเลย ที่เราจะต้องทำตัวเราเองให้แหลกเหลวตามไปด้วย ในช่วงแรกที่อกหัก คนส่วนใหญ่อาจอยากพักใจ หรือ อยากทำอะไรบ้าระห่ำ ให้สาสมกับความเจ็บปวดที่ได้รับ แต่มันจะเป็นเพียงความคิดแค่ชั่วครู่ชั่วคราวเท่านั้น สิ่งที่ยั่งยืนกว่าคือ การเพิ่มคุณค่าให้กับตัวเราเอง
เรารักคนอื่นจนเหนื่อยมานาน มันถึงเวลาแล้วที่เราจะหันกลับมารักตัวเราเอง เชื่อเถอะว่านั่นคือช่วงเวลาที่เราสวยที่สุด ทั้งจาก “ภายนอก” และ “ภายใน” ถึงตอนนั้น เมื่อโลกหมุนให้เขากับเรากลับมาเจอกันอีกครั้ง เขาจะต้องนึกเสียใจไม่มากก็น้อย ที่ปล่อยให้คนแบบเราหลุดมือไป
อาจไม่ใช่ทุกคนที่จะรู้สึกเสียใจกับ สิ่งที่ตัวเองทำลงไป แต่มันก็ไม่ได้สำคัญกับเราเท่าไรแล้วจริงมั้ย ? ในวันที่เราก้าวข้ามความเจ็บปวดมาได้ ขอแค่อย่าลืม คุณค่าในตัวเรา และใช้เวลากับตัวเองอย่างมีความสุขทุกวันก็พอ
