เส้นกั้นบางๆ ระหว่าง ความรัก(แท้) กับ ความหลง(รักเทียม)
เชื่อว่าหลายคนคงเคยสงสัยว่า แท้จริงแล้วความรักคือความรู้สึกเช่นไรกันแน่ ? “รัก” กับ “หลง” มีแค่เส้นบางๆ คั่นระหว่างกลางเท่านั้นเอง แต่ก็ไม่ยากเกินไปนักที่จะแยกออกจากกัน
“ความรัก” นั้นเป็นสิ่งที่ดีงามเป็นการมองเห็นความดีของกันและกัน เกิดความอิ่มเอิบยินดีเมื่อคนที่เรารักมีความสุขไม่ว่าเขาจะมีความสุขเองหรือเราช่วยทำให้เขามีความสุข เมื่อคุณมอบความรักให้ใครสักคนแล้ว ทัศนคติ ความชอบ ไลฟ์สไตล์ จะเป็นตัวดึงดูดให้ทั้งสองฝ่ายเข้าหาและใกล้ชิดสนิทสนมจนกลายเป็นความรู้สึกดีๆ ในที่สุด
หากคุณตกหลุมรักใครอย่างจริงจังไปแล้ว คำว่า หึงหวง อิจฉา หรือความสัมพันธ์ที่ไม่มั่นคงจะหายไปทันที เหลือแต่ความห่วงหาอาทร ปรารถนาดีต่อกันและกัน หรือแค่อีกฝ่ายยิ้มได้ก็ทำให้คุณมีความสุขได้แล้ว
แตกต่างจากความหลงใหลที่มักจะเริ่มจากการต้องการ เสน่หาในเรือนร่าง รูปกายภายนอก และหน้าตาของอีกฝ่ายเป็นสำคัญ อีกทั้งความหลงยังเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดความเห็นแก่ตัว ไม่อาจทนเห็นอีกฝ่ายให้ความรักกับใครได้ แม้จะเป็นคนสนิท เช่น เพื่อนหรือคนในครอบครัวก็ตาม ในการพยายามที่จะแยกความรักแท้กับรักเทียม คุณควรคำนึงถึงสิ่งต่างๆ ดังต่อไปนี้
รักแท้ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ VS รักเทียมเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
ความรักแท้ย่อมต้องการ ” เวลา ” รักแท้ไม่ใช่สิ่งที่จะมีขึ้นโดยทันทีทันใด หรือไม่ใช่เป็นเพียงสิ่งเล็กๆน้อยๆอย่างหนึ่ง ซึ่งบังเอิญผ่านเข้ามาในชีวิต ความซาบซึ้งในคุณค่าของกันและกันทำให้รักแท้ค่อยๆก่อตัวขึ้น รักแท้จึงต้องการเวลาในการที่จะเติบโตขึ้นมา ส่วนความหลงนั้นอาจเกิดขึ้นโดยรวดเร็วดุจสายฟ้าแลบ
และมักเนื่องจากความรู้สึกส่วนตัวชั่วขณะ เช่น เกี่ยวกับความสวยหรือความสงบเสงี่ยมหรือจากคุณสมบัติบางอย่างที่คิดหรือได้ยินกิตติศัพท์ว่าผู้นั้นมีอยู่หรือจากการรีบร้อนประเมินคุณค่าของกันและกันเร็วเกินไป เช่นได้พบปะกันเพียงครั้งสองครั้งเท่านั้น อีกประการหนึ่งที่เกิดขึ้นอยู่เสมอก็คือโดยแรงเชียร์จากคนรอบข้าง
รักแท้อดทนต่อกันและกันเสมอและทำสิ่งดีๆ ให้กัน VS รักเทียมกระทำไปตามอารมณ์และทำสิ่งดีๆให้ตัวเอง
ความรักแท้ทำให้แต่ละฝ่ายเกิดความรู้สึกเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน สุขก็สุขด้วยกัน ทุกข์ก็ทุกข์ด้วยกัน ส่วนรักเทียมจะคิดแต่เพียงว่าอีกผู้หนึ่งเป็นคนที่ต้องคอยปรนเปรอความพอใจของตนเท่านั้น
เราจะมีรักแท้ต่อบุคคลสองคนหรือมากกว่าในขณะเดียวกันไม่ได้ เราจะพบเห็นอยู่บ่อยๆว่ามีผู้ที่กล่าวว่าเขา(หรือเธอ) กำลังรักอยู่กับคนสองคนหรือมากกว่านั้น ความจริงเขาไม่ได้รักใครอย่างแท้จริงเลย และต่อมาภายหลังกลับไปแต่งงานกับผู้อื่นซึ่งอยู่นอกเหนือความคิดของเขาในตอนแรก
รักแท้ไว้ใจซึ่งกันและกัน VS รักเทียมหวาดระแวง จับผิด ขี้สงสัย
ผู้ที่กำลังมีความรักแท้ย่อมมีความเชื่อมั่นไว้วางใจและซื่อสัตย์ต่อผู้ที่ตนรักไม่ว่าจะตกอยู่ในฐานะและสภาพการณ์อย่างใด ส่วนรักเทียมไม่ทำให้เกิดความเชื่อมั่นเท่าใดนัก โดยเฉพาะถ้าสภาพการณ์ไม่ได้เป็นไปตามที่ตนคิดไว้
รักแท้ไม่คิดถึงตัวเองฝ่ายเดียว VS รักเทียมคิดถึงแต่ตัวเอง เรียกร้องแต่สิ่งที่ตัวเองต้องการ
ผู้ที่กำลังมีความรักแท้จะพยายามมุ่งทำทุกอย่างเพื่อให้ผู้ที่เขารักได้รับความพอใจและมีความสุขที่สุด โดยปราศจากความเห็นแก่ตัว ส่วนรักเทียมนั้นจะทำอะไรก็มักเพื่อตัวเองเป็นสำคัญ
และมักไม่มีความทะเยอทะยาน และความสนใจที่จะทำให้การดำเนินชีวิตของตนดีขึ้น ผู้ที่อยู่ในความหลงจะหมกหมุ่นอยู่กับความฝันหวานถึงแต่คู่รักของเขาหรือครุ่นคิดถึงแต่ความทุกข์ของตนที่ไม่สามารถอยู่ร่วมกันกับคนรักได้เท่านั้น
รักแท้ทนต่อทุกอย่าง VS รักเทียมถอยหนียามลำบาก
ผู้ที่รักกันอย่างแท้จริงย่อมต้องการที่จะแต่งงานกันเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่ใช่ในขณะที่เขาทั้งสองยังเตรียมไม่พร้อม ในระหว่างเวลาที่รออยู่นั้น เมื่อมีโอกาสพบกัน เขาก็จะช่วยกันวางแผนเพื่อความสุขในอนาคตของเขา
มีคำกล่าวว่่า ” รักแท้ย่อมมีอุปสรรค” หากรักกันจริงจะร่วมกันเผชิญหน้าและช่วยกันขจัดอุปสรรคทั้งหลายแหล่ที่จะมากีดกั้นการแต่งงานของเขา เขาจะหันหลังเข้าแนบกันและต่อสู้กับมารชีวิตจนสุดฤทธิ์โดยไม่ประหวั่นพรั่นพรึงเลย ส่วนผู้ที่รักกันอย่างผิวเผินนั้นมีความเห็นแก่ตัวทำให้เกิดความโน้มเอียงคิดแต่จะรีบแต่งงานโดยเร็ว โดยไม่คำนึงถึงอุปสรรคและการควรไม่ควรใดๆ ทั้งสิ้น
การจะรักใครสักคน ย่อมต้องเปิดใจเพื่อศึกษาซึ่งกันและกันก่อนที่ตัดสินใจในเรื่องการใช้ชีวิตร่วมกัน หากคนเราตัดสินกันที่เปลือกนอกของแต่ละคน สวย หล่อ เมื่อธาตุแท้เปิดเผย ทุกอย่างก็สายเกินแก้ไขไปเสียแล้ว เพราะรักแท้ย่อมมาจากนิสัยใจคอที่แท้จริง รักและเข้าใจกัน รักในสิ่งที่เขาหรือเธอเป็น รักในสิ่งที่เขาหรือเธอมี เปิดเผยไม่ปิดบัง
ตรงกันข้าม รักเทียมนั้นไซร้มาจากอุปนิสัยที่เสแสร้งหรือแกล้งทำ เมื่อไม่มีความจริงใจให้กัน ไม่นานก็คงต้องสวมรองเท้ายี่ห้อดัง? แบบทางใครทางมัน อย่าสับสนระหว่าง “ความรัก” กับ “ความหลง”
รักแท้ คือ.. อยากมีกันและกัน “จนวันสิ้นลมหายใจ”
หลง คือ.. อยากชิดใกล้ “ชั่วครั้งชั่วคราว”
